Informacja pobrana z bialystok.tradycjakatolicka.pl – Suche dni
Suche dni (dni kwartalne) – kwartalne dni postu obejmujące środę, piątek i sobotę, obchodzone na początku każdej z czterech pór roku i mają swoje intencje szczególne, tj.:
1. po I niedzieli Wielkiego Postu – Dni modlitw o ducha pokuty;
2. po Uroczystości Zesłania Ducha Świętego – Dni modlitw o powołania do służby w Kościele;
3. po Święcie Podwyższenia Krzyża Świętego (14 września, wg starszego kalendarza) lub po III niedzieli września (po zmianach wprowadzonych przez bł. Jana XXIII) – Dni modlitw za dzieci, młodzież i wychowawców;
4. po III niedzieli Adwentu (Gaudete) – Dni modlitw o życie chrześcijańskie rodzin.
Ponadto Suche Dni mają jeszcze trzy cele ogólne, które zawsze obowiązują:
1. cel osobisty – uprzytomnienie sobie swojej grzeszności, ułomności, wzbudzenie w sobie poczucia grzechu i pokutowanie za grzech poprzez podjęcie postu;
2. cel społeczny – związany z prośbą doBoga, by oddalał od naszej rodziny oraz całego społeczeństwa klęski żywiołowe, wypadki, nieszczęścia;
3. cel kościelny – podejmowanie szczególnego postu i modlitwy także w intencji Kościoła i kapłanów (w starożytności właśnie w Suche Dni odbywały się święcenia kapłańskie).
Obchody Suchych Dni sięgają najdawniejszej epoki Kościoła i są starsze nawet od Adwentu (przy czym akurat Suche Dni wiosenne są stosunkowo najmłodsze – obchodzone były od VII w.), biorąc początek jeszcze ze świąt żydowskich. W dawnej tradycji liturgicznej zajmowały niezwykle ważne miejsce.
Suche Dni obejmują zawsze trzy dni tygodnia związane ściśle z Męką Jezusa Chrystusa:
1. środę – dzień, w którym Judasz zdradził Zbawiciela, a przywódcy ludu odbyli naradę przeciw Jezusowi i postanowili Go zgładzić;
2. piątek – dzień ukrzyżowania Chrystusa;
3. sobotę – gdy ciało Chrystusa przebywało w grobie.
Suche Dni były obchodzone jako dni modlitwy przebłagalnej, dziękczynnej i błagalnej połączone z postem ścisłym. Według Kanonu Prawa Kanonicznego Benedykta XV z roku 1917 w tych dniach wolno było spożywać jeden posiłek do syta oraz dwa lekkie. Obowiązywała też wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych.
