Informacja pobrana z chcejezusa – Czy jestem Hiobem?
Czy jestem Hiobem?
Ciąg dalszy historii Hioba. Człowiek sprawiedliwy wobec Boga utracił wszystko – początkowo bogactwa. Woły, oślice, owce, sługi, wielbłądy, dom zostały stracone. Synowie i córki zginęli w trakcie biesiady. „Odszedł szatan sprzed oblicza Pańskiego i obsypał Hioba trądem złośliwym, od palca stopy aż po czubek głowy” (Hi 2,7). Żona Hioba namawia go do złorzeczenia wobec Boga, nie widzi sensu w pokorze męża. O biedzie i wszystkim, co spotkało Hioba usłyszeli jego przyjaciele: Elifaz z Temanu, Bildad z Szuach, i Sofar z Naamy, przybyli by boleć nad nim i go pocieszać. W tym momencie księgi rozpoczyna się wielki poemat. Dyskusja Hioba z przyjaciółmi.
Jako pierwszy głos zabiera sam poszkodowany, padają bardzo mocne słowa wyrażające ból, cierpienie i niezrozumienie własnego losu. Hiob przeklina dzień swoich narodzin, rozprawia dlaczego nie umarł zaraz po wyjściu z łona matki i zadaje pytanie: Co nieszczęśliwemu po życiu? „Po co się daje życie strapionym, istnienie złamanym na duchu” (Hi 3, 20). W odpowiedzi na pierwszą mowę Hioba przemawia Elifaz. Oskarża przyjaciela o „niesłuszne narzekanie”. Bóg jest sprawiedliwy, więc jeśli cierpisz to przez swój własny grzech – tak można podsumować całą wypowiedź. Widzimy tu model myślenia ówczesnych czasów: jeśli przestrzegasz Prawa wiedzie ci się dobrze, jeśli cierpisz to znaczy, że grzeszysz. Cała historia Hioba przedstawia NOWE myślenie – nie zawsze jesteśmy w stanie zrozumieć, wytłumaczyć to, co nas spotyka. Fenomenalna jest odpowiedź Hioba – stwierdza on, że słusznie narzeka, ma do tego prawo, pozostał sprawiedliwy, nie popełnił winy, dostąpił osamotnienia i niezrozumienia.
Jak często w życiu zdarza się właśnie taki „przyjaciel”, który osądzi, stwierdzi i doradzi bez zrozumienia, bez poznania sytuacji, bez współczucia i wsparcia. Przy czym często zabroni „użalać się” nad sobą. Hiob, jego postawa, pokazuje, że nie tędy droga. Jego wypowiedź, sposób obrony własnej prawości wręcz krzyczą MAM PRAWO DO PRZEŻYWANIA. Do doświadczania trudnych emocji i ich właściwego przeżywania. Hiob nadal nie złorzeczy Bogu, a jedynie uzewnętrznia trudności swojego wewnętrznego przeżywania.
Podczas pierwszego dialogu Poematu Hiob prezentuje umiejętność przeżywania, przepracowywania bólu, trudnych emocji, pozwolenie sobie na to. Nie obarcza przy tym winą Pana Boga ani drugiego człowieka.
